Στο ξεφάντωμα σου απάνω το ξεδιάντροπο...

...ξελόγιασες και τον δικό μου άνθρωπο...

All I need

Black

I know someday you 'll have a beautiful life,

I know you 'll be a star..

in somebody elses sky.

But why.. why..

why can't it be..

oh, can't it be in mine?...

Γιατί εκεί στο Ξέφωτο, έρχονται στη θύμηση πολλά αγαπημένα... :)

Ακόμα τίποτα δεν είδες...

Δεν πιστεύεις ότι βλέπεις και γελάς
άρρωστη μέσα σε αρρώστους τριγυρίζεις
είσαι περήφανη που έμαθες πολλά
μα σε κάποιους ρόλους ακόμα συλλαβίζεις

Ακόμα τίποτα δεν είδες
είν' οι κουρτίνες σου κλειστές
ακόμα τίποτα δεν είδες
και σου ματώνουν κάθε λίγο οι πληγές

Δεν πιστεύεις ότι βλέπεις και γελάς
όπλα θα σκοτώσουν τα παιδιά που μεγαλώνεις
όπλα δίχως σφαίρες, που σκοτώνουνε αργά
σκορπώντας γύρω σου φιλιά όταν δε θα 'σαι μόνη...

(Μία σου και μία μου! ;) )

Δημήτρης Ζερβουδάκης

 Στα χαμηλά και στα ψηλά

Αυτά που τόσο αγάπησα
μα τ' άφησα ορφανά
γίναν πουλιά και πέταξαν
στα χαμηλά και στα ψηλά
στα χαμηλά και στα ψηλά

Στα χαμηλά και στα ψηλά
στο νότο μα και στο βορρά
τα π' αγαπώ σκορπίσανε
και φύγανε και πάνε

Τα βράδια ράβω τα φτερά
με τ' άστρα μάτια άγρυπνα
και τα βουνά χέρια ανοιχτά
να πάω να τ' ανταμώσω
να πάω να τ' ανταμώσω

Οι πόθοι μου είναι παιδιά
που περιμένουν χάδι
στην αγκαλιά τους με πονούν
σαν το πικρό αγκάθι
σαν το πικρό αγκάθι

Στα χαμηλά και στα ψηλά
στο νότο μα και στο βορρά
τα π' αγαπώ σκορπίσανε
και φύγανε και πάνε

Τα βράδια ράβω τα φτερά
με τ' άστρα μάτια άγρυπνα
και τα βουνά χέρια ανοιχτά
να πάω να τ' ανταμώσω
να πάω να τ' ανταμώσω...

_______________________________________

Τ' ανείπωτα

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Απόψε, μη χαθείς…
_______________________________________

Του Χάρη

Ότι πονάει πιο πολύ

βαθύτερα αγαπιέται

σκαλίτσα κάνει τ’ονειρο με τους θεούς φιλιέται.
Ρίχνει τ’αλάτι στη πληγή,

ποτάμι το αίμα τρέχει.
Έλα κρυφά και πάρε με
Καμιά να μη με έχει.

Ότι πονάει πιο πολύ λιγότερο τρομάζει

κι αν κάνει λίγο να χαθεί  

στα σύννεφα πλαγιάζει.
Με εραστές τους αετούς  

πλανήτες ζωγραφίζει,

φιλάει τους ορίζοντες  

κι απ’ το μηδέν αρχίζει.

Ότι εμείς πικράναμε  

πιστό εκείνο μένει,

της προδοσίας το φιλί με αλυσίδες δένει.
Χορεύει μέσα στις φωτιές

τα χρόνια σημαδεύει.
Έλα κρυφά και πάρε με 
Κανείς δεν με γυρεύει...

_______________________________________

Πώς ν' αναπνεύσω

Μόλις στα πόδια μου τολμάω να σταθώ
βρίσκεσαι πάλι εκεί
να μου ξυπνάς τα ανεκπλήρωτα
Λαχτάρα παίρνω δυνατή
στα χέρια σου αφήνομαι

Πώς ν' αναπνεύσω δεν έχω αέρα
πως να κρατήσω άλλη μια μέρα
Πώς μου ζητάς επιστροφή σ' αυτά που αφήνω
όταν με φέρνεις πιο κοντά σου εσύ

Είσαι εδώ παντού σε έχω
κι ας μην υπάρχεις στο άδειο δωμάτιο
του στεναγμού μου
Αιθέρια με πολιορκείς στα σύνορα
στα όρια του νου μου

Πώς ν' αναπνεύσω δεν έχω αέρα
πως να κρατήσω άλλη μια μέρα
Πώς μου ζητάς επιστροφή σ' αυτά που αφήνω
όταν με φέρνεις πιο κοντά σου εσύ...

"Giselle" Madness Scene (Svetlana Zakharova)

Θα τα καταφέρω;;;...

Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Νεράιδα δίχως παραμύθι

Σε είδα χαμένη να γυρνάς
στους δρόμους και να ψάχνεις για τη λήθη
τσιγάρο το φεγγάρι να κερνάς
μικρή νεράιδα δίχως παραμύθι

Κι αν είναι η αλήθεια μας μισή
μόνος κι εγώ όπως κι εσύ
βάλε με στα στήθη σου
να ‘μαι το παραμύθι σου

Μάγισσες καίνε τα ραβδιά
χορεύοντας στη μέση του χειμώνα
κι εσύ γυρεύεις πρίγκιπες
σε τούτο τον παράξενο αιώνα

Κι αν είναι η αλήθεια μας μισή
μόνος κι εγώ όπως κι εσύ
βάλε με στα στήθη σου
να ‘μαι το παραμύθι σου

Δίνεις παράσταση λοιπόν
με ρόλους που ονειρεύτηκες να ζήσεις
μετράς μες στου καθρέφτη το παρόν
σημάδια που δεν πρόλαβες να κρύψεις

Κι ας μείνει η αλήθεια μας μισή
μόνος κι εγώ όπως κι εσύ
βάλε με στα στήθη σου
να ‘μαι το παραμύθι σου...
_______________________________

Φωτιά μου

Μονάχη μες τους ξένους
και μες τους φίλους μόνη
να 'ξερα τί σε σώνει
στον πόνο στη χαρά
Γυαλί που δεν ραγίζει
θα 'βρισκα να σου τάξω
Πες μου πως να πετάξω
με δανεικά φτερά

Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Τη φλόγα σου δως μου
και γίνε μου φως μου
χρυσόμαλλο δέρας
Φωτιά μου εσύ κι αέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
Το γέλιο σου δως μου
και γίνε του κόσμου το πέρας

Της φυλακής μου πόρτα
εσύ και αντικλείδι
και γω μικρό στολίδι
στον άσπρο σου λαιμό
Θα πω ένα τραγούδι
σήκω να το χορέψεις
Τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πριν χαθώ...

_______________________________

Σε κλίμακα μποφώρ

Απόψε όλα σκορπισμένα
Άσε τα φώτα αναμμένα
Πάνω σε κλίμακα μποφόρ
Μετρώ της ήττας μου το σκορ

Λόγια, φιλιά, γυαλιά σπασμένα
Στα χέρια μου τα τρελαμένα
Κι αν είναι αργά να σε κερδίσω
Είναι νωρίς να κάνω πίσω

Φίλα με παράλυσε με
Σαν κεράκι ξόδεψε με
Η αγάπη σου πατρίδα
Που κι απόψε δεν την είδα

Φίλα με ταξίδεψε με
Στα βαθιά ναυάγησέ με
Της καρδιάς οι πελαγίτες
Κάνουνε γιορτές της ήττες

Απόψε όλα σκορπισμένα
Άσε τα φώτα αναμμένα
Αμίλητος να σε κοιτώ
Να σε πεινώ να σε διψώ

Να 'μαι ακοίμητος φρουρός σου
Ώσπου να βρεις τον άγγελο σου
Κι όταν ο ύπνος θα σε πάρει
Στρώμα σου εγώ και μαξιλάρι...
_______________________________

 Ένα πεύκο στην ακρογιαλιά

"Τίποτα πια δε με σοκάρει"
Είπες κι ανοίξαν οι ουρανοί.
Κι εγώ βουβός -
ο διάολος να με πάρει,
Σαν δέντρο που κοιτάει ένα παιδί.

Ένα παιδί που πνίγεται στο βάθος.
Σε κάτι βρώμικα νερά,
θολά κι ορμητικά.
Κι απ' όλους τους σωτήρες
εγώ είμαι ο πιο λάθος.
Που είμαι πεύκο στην ακρογιαλιά.
Είμαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά...

Στο δρόμο ένα ακορντεόν να παίζει.
Χόρεψε μονάχη στη βροχή.
Χόρεψε τα χρόνια να θυμάμαι,
Όταν οι ρίζες
δε με κάρφωναν στη γη.

Έλα ξεκουράσου στα κλαδιά μου.
Φόρεσε τα μαύρα σου γυαλιά.
Να μην μπορείς
να δεις την ερημιά μου,
Που είμαι πεύκο στην ακρογιαλιά.
Είμαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά...
_______________________________

Βοριάς φυσάει τα λόγια μου

Για να μη γίνεις σύννεφο
Καρφώθηκα στο χώμα
Κι άφησες τα τραγούδια μου
Ρούχα με δίχως σώμα

Βοριάς φυσάει τα λόγια μου
Νοτιάς τα φέρνει πίσω
Κι από τα φύλλα της καρδιάς
Δεν ξέρω να σε σβήσω

Δεν είναι η ζήλια μάτια μου
που σαν καπνός με πνίγει
Είναι που κάποτε θα ‘ρθεις
Κι η αγάπη θα ‘χει φύγει...
_______________________________

Χίλια ποτάμια

Με το νερό μετράς το χρόνο
μες απ τις χούφτες να κυλά
μα ποια πηγή δείχνει το δρόμο
που φτάνει ως την αγκαλιά;
Αιώνες γύρεψα μια λύση
να κρύβεται στο αίνιγμά σου
ανοίγω του ουρανού τη βρύση,
πρώτη σταγόνα το άγγιγμά σου

Χίλια ποτάμια θα περάσω
σε χίλιες θάλασσες θα βγω
Έχω τη δίψα οδηγό
Μόνο απ’ το στόμα σου αν πιω
θα ξεδιψάσω...
_______________________________

Απόψε η νύχτα

Απόψε η νύχτα δεν περνά
Κι είναι νωρίς ακόμα
Κι οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Είπα να πιάσω ένα σκοπό
Να θυμηθείς μαζί μου
Μα η μουσική μου είναι φτηνή
Φτηνή και η φωνή μου

Από αύριο πρωί πρωί
Σαν πάρει και χαράξει
Μπορεί στην τρύπια μου ζωή
Να χουν όλα αλλάξει

Λεπτό λεπτό στα χνάρια της
Με πάει και με σέρνει
Η νύχτα αυτή που δε περνά
Και τίποτα δε φέρνει...
_______________________________

Ημικρανία

Σαν Καθαρή Δευτέρα απόγευμα και βρέχει
τώρα που πάντα κάποιος λείπει απ το τραπέζι
ένα φωτάκι στο λιμάνι τρεμοπαίζει
κι ένα ξυπόλητο παιδί μες τη βροχή να τρέχει

Τώρα που μόνο στα μικρά χαρίζεις μιαν αχτίδα
και τα μεγάλα τα φυλάς στα πιο βαθιά υπόγεια
δεν ξεκουρδίζονται ποτέ της μνήμης τα ρολόγια
Σώμα με σώμα παίχτηκε και τούτη η παρτίδα

Το χέρι σου
που σταματούσε το σφυγμό της νύχτας στον αυχένα
Που ξημερώνεις μάτια μου 
τώρα που μόνος μου θα πει: χωρίς εσένα. 

Σαν Καθαρή Δευτέρα απόγευμα και βρέχει 
ένα ξυπόλητο παιδί τ αστέρια φτάνει.
Έσβησε κείνο το φωτάκι στο λιμάνι...
Ποιος είδε τ όνειρο να γίνεται αλήθεια, και αντέχει;...
_______________________________

 Σου τηλεφωνώ

Σε γνώρισα στις ώρες της καρδιάς μου
σε φίλησα σημάδι στη φωτιά μου
σε γιόρτασα μαζί με τη ζωή μου
και τώρα ξαγρυπνώ με το κορμί μου

Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ' αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδώ και εγώ δεν ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς

Σου μίλησα για αγάπη δίχως λόγια
σε κοίταξα στα φωτεινά σου μάτια
σε φώναξα καλύτερη μου λέξη
και τώρα περιμένω για να φέξει

Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ' αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδώ και εγώ δεν ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ' αγαπάς...

Νατάσα Μποφίλιου

Το Μέτρημα

 

  

 Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.
 

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα ' θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.
 

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί , φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....
Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....

______________________________________________________

 

 Με Τσιγάρα Βαριά

 

 

Με τσιγάρα βαριά
και φτερό την καρδιά, πάντα φεύγω
Σα μεγάλο παιδί
που τα πάντα έχει δει, λες κι είναι έργο

Μ' αλλαγμένη φωνή
μη ντραπώ και φανεί, ψιθυρίζω
Και φυσώ τον καπνό
με μια δόση θυμό, που ποτέ - μα ποτέ
δεν τελειώνω ό,τι αρχίζω

Κι είναι οι δρόμοι υγροί
Τι κατάλαβαν, τι
Από μένα

Λες και τα μυστικά
Τα κρατούσα κρυφά
Για να μείνουν κρυμμένα

Με τσιγάρα βαριά 
μια βουτιά στα βαθιά, κι επιπλέω
Κι ας μην είναι σωστό
πάντα ό,τι σκεφτώ, θα το λέω

Μ' αλλαγμένη φωνή
τεντωμένο σκοινί, να βαδίσω
Και τραβώ τον καπνό
με μια δόση θυμό, που ποτέ δεν μπορώ

όσα θέλω ν' αρχίσω..

______________________________________________________

 

Κοίτα Εγώ

 

 

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι
 

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
 

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος
 

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
 

Κοίτα εγώ...
Κοίτα εγώ...

______________________________________________________

 

Εν Λευκώ

 

 

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

______________________________________________________

 

Σ' Έχω Βρει Και Σε Χάνω

 

 

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία

Όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου

Σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα

Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...