Ισορρόπησα μονάχη στην άκρη του ονείρου...

Μπήκα σε πέρασμα απρόοπτο, εκτός σεναρίου.
Σκισμένη, χάρτινη, μια πόρτα σε σελίδα βιβλίου.
Κι ενώ υπνωτίστηκα στο λίκνο της πληθώρας του απείρου,
ισορρόπησα μονάχη στην άκρη του ονείρου..
Και είδα τότε μπροστά μου όσα ήταν πάντα μπροστά μου,
όσα απέφευγα ή έφευγα πριν χάσω τα μυαλά μου.
Να που τώρα, την πιο κατάλληλη ώρα, μέσα απ' του μύθου τη χώρα κι από του ύπνου τη φόρα.. "Προχώρα", μου 'πε μια παρέα από την τρέλα πιο ωραία.. Πάμε για πράγματα σπουδαία κι ακραία. Σα μια κιθάρα σπανιόλα που πάει κόντρα σ' όλα και τη ψυχή μου σιγοντάρει.
Επιτέλους ξεκόλλα, απ' τη μιζέρια σου..
Απ' τη μιζέρια σου, τη μικροσκοπική φωνή σου.
Φτιάξε το κόσμο σου ανοιχτόκαρδο και πέσε κοιμήσου. Θυμίσου..
Τον ίδιο δρόμο περπατήσαμε, αλλά στο τέλος από άλλη άκρη βγήκαμε. Κοίτα με..

Γεννιέμαι πάλι κι αφήνομαι. Ντύνομαι τα λόγια μου και τη ζωή μου, δίνομαι στη μουσική και μ' όσα έχω κλείνομαι κι αμύνομαι. Για όλα και για τίποτα ευθύνομαι.

Θα γίνομαι στάχτη, θα 'μαι λουλούδι κι αγκάθι. Μέσα στ' ακρόνειρο θα βρίσκω να σου φέρνω χρυσάφι, για να το θάβεις πιο βαθιά στο πουθενά. Μα θα στο φτιάχνω τραγούδι ξανά και ξανά...